-Nodeloos-

Nog een oud werk

Haar lange vingers streken door zijn zwarte haren. Zoals zij het deed kon geen ander dat. “ben je er nog?”. Nee, dacht hij. Ik ben weg, ver weg. Ze hield op hem te strelen en kwam stil naast hem liggen. Niet kijken, geniet. Hij wou dat ze vaker dit soort momenten mochten delen, maar het kwam er niet van. Ze had het te druk voor een verboden liefde en hij niet altijd zo veel interesse. Het was hem wel duidelijk, meer dan dit zou het nooit worden. Meer hoefde eigenlijk ook niet, gewoon altijd dit zalige niksen. Ze stond op van het bed en kleedde zich geruisloos aan, ze gaf hem nog een kus op zijn voorhoofd en liep de kamer uit. Was het alweer zo laat? Langzaam ging er één oog open en keek hij op de klok. Half twaalf. Zou hij nog naar de kroeg gaan? Nee, deze keer niet. Het was voor hem gebruikelijk om op donderdag even te gaan, maar vandaag geen zin. Hij deed zijn oog weer dicht, maar een half uur later sliep hij nog niet. Ik kan er maar beter uit komen. Hij liep de trap af, naar de keuken. Nog een biertje en dan slapen. Hij ging buiten op het terrasje zitten, zette zijn amstel op tafel en pakte een sigaret uit de kontzak van zijn blauwe spijkerbroek. Geen aansteker. Die zat nog in zijn bloes. Dan maar geen sigaret. Alles leek als een waas, een droom. Hij dronk zijn pils en ging weer naar binnen. Tv nog even aan, maar niks interessants. Hij ging languit op de bank liggen en keek naar de Tv. Wat was er met hem? Waarom deed hij zo? De Tv ging weer uit en hij stond op. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij kon niet slapen, maar had ook niks anders te doen. Hij voelde zich vreemd, er knaagde iets aan hem en hij wist maar niet wat het was. Hij ging de trap weer op, raapte zijn bloes van de bedrand en ging weer naar buiten. Deur op slot en een wandeling door de stad. Het was al weer na twaalven en de straten waren zo goed als uitgestorven. Hij liep de hoek om en kwam bij het parkje. Een paar tieners hingen dronken in mekaars armen op het bankje bij de speeltuin, maar hij schonk er geen aandacht aan. Hij liep door, alsof zijn wandeling een doel had, een bestemming die zijn rusteloosheid teniet kon doen. Het zwervers laantje, de zwarte buurt, station noord, hij liep eraan voorbij tot hij bijna een uur bij zijn huis vandaan was. Daar ging hij zitten op het bankje onder de boom, huilend. Hij voelde zich ellendig en alleen, maar wat er aan de hand was… hij wist het niet.

Mooi, alleen zou ik niet teveel focussen op de losse verhalen als ze een onderdeel zijn.
Dan blijven de gedachten er misschien langer dan bedoeld bij.