Het laatste ritje naar huis

‘We moeten rijden, Dane. We moeten rijden…’

De verlaten straten werden gedomineerd door een gele Chevrolet Nomad uit 1959.
“Blijf bij ons Julie, alsjeblieft!” Zei Vany geëmotioneerd.
“Z…ze…ze…zet de radio aan Dane.” Zei Julie met moeite.
Zonder bezwaar deed hij dit.
Uit de boxen klonk:
‘Eerst moeten we vechten, niemand weet hoelang. Eerst moeten we vechten, voor ons belang…’
Hij wou de radio weer uitzetten.
“Nee, l…l…laat hem aan…aanstaan…”
Julie hoestte en kokhalsde nog steeds.
In het licht van de straatlantaarns zag ze er niet fijner uit.
Ze had zojuist, tien minuten geleden, voor het laatst overgegeven.
Gelukkig waren Dane en Vany in datzelfde moment bij haar langsgekomen.
Noem het toeval, noem het lot, maar het was timing.
Hopelijk waren ze snel bij het ziekenhuis.
Julie hoestte nog steeds met die rochel op het einde en kokhalsde nog steeds.
Ze was altijd een van hun beste vriendinnen geweest.
Terwijl Bots zijn nummer uit lalala-de, mat Vany Julies pols.
Volgens de dokter kwam ‘Virus X’ maar bij één op de miljoen personen voor. Het was goddank niet besmettelijk.
In ironische taal was Julie een gelukstreffer.
Volgens de dokter was het laatste stadium van de ziekte ‘hoesten en kokhalzen tot je de pijp uitging’.
“Haar pols is nog constant. Hoever is het nog?” Dane zei dat hij het niet wist en dat ze gelukkig de enige op de weg waren.
Terwijl Vany hopend in Julies ogen keek dacht ze terug.
Ze was altijd de levendige geweest, de vrolijke.
De goede ziel.
Ze was daar voor mensen en kon niet het slechte in iemand zien.
Haar deur stond altijd open en ze vond het niet eens erg.
Ze had iedereen hoop gegeven in barre tijden.
Ze was het eeuwig brandende lichtpuntje in de duisternis van het leven.
Waarom overkwam de goede altijd het slechtste?
Om die vraag moest Vany huilen.
“J…je d…denkt na o…o…over ons hè?”
Zonder antwoord af te wachten lachte Julie.
Ze kreeg geen antwoord maar was zelf ook in gedachten.
Toen kwam die hoest weer.
Vany mat weer haar pols.
“Oh mijn god, Dane, haar pols neemt af!” Dane vroeg of ze dat zeker wist.
“Ja, net was het nog 75 per minuut, nu 57!” Dane schold en gaf meer gas. Hij zag echter ook dat de tank ook bijna leeg was.
Geweldig, een tegenstrijdigheid als je er niet op zat te wachten.
“Shit, shit, shit!” Schold hij geïrriteerd.
Waarom had hij hem ook niet gevuld? Sukkel die hij was.
Hij had alle tijd gehad en hij was liever zeker…
“Wat is er?”
“De tank is bijna leeg en het is misschien vijf minuten naar het ziekenhuis!”
“Och D…D…Dane, l…laat he…he…het t…t…toch…”
“Nee.” Zei Vany geëmotioneerd.”We laten je niet gaan! Nooit! Dat…dat laten we niet toe!”
Het feit dat meer dan driekwart van de Virus X- dragers stierf was nu bijzaak.
Jezus, alles was bijzaak.
Julie laten overleven was het enige belangrijke.
Dane keek naar de benzinemeter en schold weer.
“Wat is er? De tank is toch niet leeg?”
“Jawel! En het is nog een paar kilometer! Ik…ik…” Kwaad sloeg hij tegen het stuur maar reed hij door.
“Ik..br…” zei Julie maar kwam niet verder.
“35! Oh mijn god! 34!”
“H…h…” Toen verloor Julie haar bewustzijn.
“Julie, blijf bij ons! Alsjeblieft!...Shit! 20 Dane, 20!” Ze schreeuwde de laatste in lettergrepen.
Dane keek verward naar de benzinemeter.
Maar toen stopte de motor en slipte de Nomad.
“Kom op Julie, kom op!” mompelde Vany terwijl ze hysterisch van emotie tegen Julies kaak sloeg.
Ze zou zich nooit realiseren dat ze werkelijk zichzelf moed inpraatte.
Dane haalde hijgend adem met zijn hoofd op het stuur.
Zo voelde het dus als je meer rotzooi op je kreeg dan je kon gebruiken.
Het werd stil in de wagen.
“Ze…ze…” Vany kwam niet verder maar het nieuws was al zo goed als verteld.
Dane keek naar de achterbank en zei zacht:
“We moeten haar begraven.”
Vany knikte en keek naar Julie die daar vredig lag.
“Ja, maar niet hier…”
Ze wou meer zeggen maar het kwam niet.
Het werd in de gehele omgeving net zo stil als in de Nomad.

Toen vielen er één, nee twee, nee drie, nee oneindig veel sneeuwvlokken tot de aarde.

Mooi en doeltreffend.

Vind alleen wel dat het verhaal nog niet af is.
Het eindigt zodra Julie overlijdt, maar ik ben nou juist benieuwd wat de jongens gaan doen.

Taalkundig loopt het volgens mij prima, het leest in elk geval lekker vlot.

Goed stuk, maar ben dus eigenlijk benieuwd naar meer :p

Dankje. En om eerlijk te zijn, dit verhaal is een 'zijlijn' in een cyclus over die jongeren die een hele stad voor zichzelf hebben omdat de mensen allemaal verdwenen zijn.

Ik denk dat, zoals bij veel van mijn eigen werk, de eindbestemming van de hoofdpersonen eigen invulling is.
Wat denk jij dat ze doen?

Dit verhaal is puur het gebeuren: Een goede ziel sterft onterecht.
Ik denk dat we dat allemaal wel eens meegemaakt hebben.

Mr. Writer schreef: dit verhaal is een 'zijlijn' in een cyclus over die jongeren die een hele stad voor zichzelf hebben omdat de mensen allemaal verdwenen zijn.

Oké, dat maakt het al weer heel anders. Ik vind het in een verhaal altijd leuk om soort van de achtergronden te weten en dit was gewoon heel sec een gebeurtenis. "the good die young" is inderdaad een thema dat in veel van onze levens wel speelt, maar wil je de impact van zo'n gebeurtenis kunnen vangen in een verhaal dan moet je doorgaan op de overlevenden. Wat het zo zwaar maakt is namelijk niet de dood zelf, maar het daarna door moeten doorgaan zonder diegene die jou dierbaar was en met de schuldgevoelens.

Ja, oké, das waar. Dat is psychiatrisch interessanter.
Maar ik denk dat het net zo interessant is om de gevoelens en angsten in zo'n moment te 'documenteren'.

Eens kijken of die cyclus nog van de planken ga halen...