Nieuw gezamelijk verhaal

Vul aan als je zin hebt, zolang het maar past.
De personages die erin staan zijn een beetje als een rommelmarkt: Als je ze kunt 'gebruiken', of je hebt wat aanmerkingen, be my guest.
Ik zal 'hij' zijn.

‘Bam.
Stilte.
Zeg maar niks.
Misschien is het gedaan.
Misschien leven we nog.
De maatschappij is misschien van de kaart geveegd, maar de sterken zullen overleven.
Zo staat het geschreven.
En zo zal het zijn.
Angst is geen rationele keus.

Angst is het enige wat je hebt.’

Hij keek uit zijn raam.
Het gras lag er stil bij, maar hij gokte dat het niet meer lang zou duren.
Uren leken seconden en als je ogen opende en weer sloot was het alweer avond.
Nog even en dan was het zover.

Hij was bang dood te gaan in een warme hittegloed van een stevige bom, maar hij was ook zo realistisch om te weten dat hij toch zo dood zou gaan.
De vraag was alleen: Wanneer?
De media zeiden dat het snel zou gebeuren.
Snel, binnenkort, binnen een paar dagen…
Wie zei het?
Zijn vrienden in ieder geval niet.
Gideon was een jongen die verloren was in de onderlaag van Lovecraft zijn werken.
Suzy was een wel aardige meid die geloofde dat rockmuziek ooit de boodschapper van wereldvrede werd.
Arnold kon alleen maar stoer doen in hun gezelschap, want thuis moest hij de façade van de perfecte zoon ophouden.
Hoe vaak hij zich ook irriteerde aan die mensen, hij had ze nodig.

Het was vreemd hoe de wereld leek te zijn verandert in die paar jaar.
Er was altijd al voorspeld dat de mens ooit zijn eigen ondergang zou worden, maar wie had kunnen denken dat alles zo snel zou verlopen.
In een paar maanden tijd was iets wat leek op een simpel economisch conflict uitgegroeid tot een wereldoorlog waarbij elke mens op aarde aan het aftellen was en wachtte op het moment dat de wereld zou vergaan.
Niemand was zeker van zijn leven en in een opwelling van paniek was de maatschappij verzeild geraakt in een aantal merkwaardige gebeurtenissen.

Arnold kwam van de bank af en bleef stil naast hem staan.
Ook Arnold keek uit het raam en hoewel hij kalm en rustig leek verrieden zijn ogen de oorlog die ook in hem woedde.
Allen hadden de sterke wil om te leven, maar ook allen wisten dat alle hoop tevergeefs was.

Toch moest Arnold zich morgen melden voor dienst, net zo als zijn broer en neven vorige week hadden gedaan.
"Dienst," zei zijn vader altijd spottend "een beetje op oorlog gaan zitten wachten, er gebeurd nooit iets en als het gebeurd is het toch te laat"
Zijn vader had gelijk, wat maakte het uit. Het enige wat de nieuwe lichting 'soldaten' zou worden, was kanonnenvoer.
"Pfff, soldaten," zei Arnold tegen zijn reflectie in het raam "soldaten weten hoe ze een wapen vast moeten houden en hoe ze zo lang mogelijk in leven kunnen blijven."
Verstrooid keek hij naar de krantenberichten die verspreid op zijn bed lagen. Ergens was dit een vreemde oorlog en eigenlijk om niets.
"Dat was niet waar," verbeterde hij zichzelf "het was een oorlog om een economische crisis die verkeerd uitpakte. En waarom omdat er zes miljard dollar verdwenen was. Nog niet eens één dollar per persoon."
"Zoveel doden om één dollar per persoon," zijn tante kwam de kamer binnen "als ik zou mogen kiezen dan zou ik mijn huis verkopen en zeker 200.000 mensen het leven redden. En dan ga ik wel op straat wonen, bedelen om een euro'tje."
Arnold moest lachen, hij wist dat als de oorlog gestopt kon worden als die zes miljard terug was. Er al lang mensen dat geld hadden betaald. Deze hele oorlog kostte al meer dan genoeg.
"Tante Camellia, heeft u de krant nog mee kunnen nemen?" vroeg Arnold
"Niet aan toe gekomen kun je hem niet van het internet af plukken?"
"Internet ligt lam, sinds gisteravond hebben ze alle sattelieten uit de lucht geschoten. Het einde is nabij."
Camellia sloeg Arnold hard in het gezicht, "zeg dat nog eens en ik zet je persoonlijk in de frontlinie"

Hij zweeg, wachtte tot zijn tante vertrokken was, ging op het bed zitten en keek naar de brief met de stempel van de Nederlandse regering.
“Waarom…” maar hij brak zijn vraag af omdat hij het vervolg niet meer wist.
“Heb je Suzy nog gesproken?” vroeg de jongen bij het raam en Arnold schudde zijn hoofd.
“Ze wou nog wel een feest geven voor ik wegga.”
“Het zal me niets verbazen als ze je wat LSD toedient zodat je niet kunt vertrekken.”
Het was cynisme maar ergens hoopte Arnold dat ze dat zou doen.
Smeltende plafonds klonken nu vooral beter dan een vliegtuig.
Toen klonk het door de hal: Een luide oerschreeuw die Suzy’s lijflied, Revolution van The Beatles, inluidde.
Zingend als Rihanna in het zuur bracht ze de regels voort:
‘You tell me that it's evolution well, you know we all want to change the world. But when you talk about destruction don't you know that you can count me out…’
Al banjerend kwam ze de kamer binnen.
Arnold geloofde dat tante Camellia Suzy alleen mocht omdat ze iets was wat Camellia zelf in de jaren 60 had willen zijn.

Suzy bezat een nuchterheid die altijd ontwapenend werkte. Haar lange bruine haren vielen sluik langs haar, niet bepaald lelijke, gezicht en de bloem die aan een stoffen bandje om haar nek hing deed haar ogen nog blauwer lijken. Ze leek zich echter nooit bewust van haar eigen schoonheid en bleef, ondanks alle mannelijke aandacht, altijd haar hippie zelf.

Suzy was inmiddels opgehouden met zingen en was voor het zelfde raam gaan staan. Zelfs nuchtere Suzy leek aangedaan door de situatie en het deed Arnold pijn om haar zo te zien staan. Hij wou een arm om haar heen slaan en haar geruststellen, maar zelfs nu aan wat het einde van de wereld leek te zijn durfde hij het niet. Bovendien was zijn eigen hart alles behalve gerust en niet in staat anderen te troosten.

Maar wat kon hij eraan doen?
Hij kon niet meer terug en de verzegeling van het einde was nog krantenkoppen weg.
Hij had erover gedacht te vluchten, vooral met zijn vrienden.
Vluchten naar een uithoek die niet op de radar te vinden was.
Ze zouden vluchten en voor zijn part de complete drugsvoorraad van Suzy opsmoken.
Het boeide hem eigenlijk niet meer.
Hoe vaak had hij over vluchten gedacht en was die brief hem achterna gekomen?
De regering wist je toch te vinden.
Hij had gehoord dat er een 'blinde vlek' bestond, ergens in de woestijn van Las Vegas, maar niemand wist nu nog waar het voormalige Vegas gestaan had.
Hij zuchtte, wou naar de brief kijken, maar zijn ogen bleven naar buiten gericht.
Arnold opende zijn mond, maar ademde alleen lucht in.
Wat viel er nu nog te zeggen?