Dichte mist

Ik kijk hoe ze gracieus over de dansvloer beweegt.
Door dikke sigarettenmist zie ik haar bewegen.
Van Verdi tot Motown, ze kan het helemaal.
Ze kan het en ze weet het.
Ik zie haar genieten van elke dansstap die ze zet.
Ik zou wel willen dansen met haar, de passie voelen, haar laten leiden…
Maar ik heb geen ritmegevoel, ik heb alleen een onsterfelijke liefde voor deze meid die iedereen laat zien waarom dansen niet saai hoeft te zijn.
Ze draait haar hoofd naar mij en ik weet zeker dat ze me aankijkt.
Dan draait ze haar hoofd terug.
Haar prachtige, bruine haren zwieren terug in model.
Ik kijk hoe haar armen in die rode jurk verdwijnen en onderop twee hakschoenen verbonden worden door middel van twee niet te slanke benen.
De jurk vliegt op en krijg het even warm.
Haar hoofd viel weer opzij ten behoeve van de dans en zo leek ze schilderij.
Een schilderij van een van de grootste, Spaanse meesters.
Ik droomde weg toen ik zag hoe ze danste.
Hoe ze de mannen betoverde…
Nog een keer draaien en dan is de band klaar.
Dan gaan ze de partituren weer doorzoeken.
Ik bekijk haar en vroeg me wel eens af of ze huilde.
Of ze kon huilen.
Hoe je zag dat ze verbaasd was.
Hoe je zag dat ze kwaad was…
Of ze werkelijk het gezicht heeft dat jij ziet.
Of ze jou werkelijk aankijkt.
Hoewel de band nieuwe partituren zoekt blijf ik naar haar bewegingen kijken.
Ze loopt naar de bar, bestelt een, aan het glas te oordelen, Martini en drinkt deze kalm op.
Ik zie de worm uit haar mond kruipen.
Ze merkt het, maar laat hem kruipen.
Hij kruipt onder haar kin en verdwijnt.
Een spin kruipt uit haar haren, blijft even op haar slaap zitten en kruipt dan het rechterneusgat in.
Een, nee twee kakkerlakken kruipen van haar beiden ogen haar haren in.
Ze zet het lege Martiniglas weg, wacht tot haar gezicht weer beestvrij is en gaat de dansvloer weer op.
Die beesten komen alleen tijdens of na de dans tevoorschijn, heb ik geleerd.
Maar verder boeit het me niet.
Zelfs al kwamen er maden uit haar oorgaten onder onze dans, zou dat niks uitmaken.
Mijn God, wat ben ik verliefd op haar.
Insecten die dan uit allerlei hoeken van haar hoofd kwamen waren zo’n momenten alleen maar details.
De mist is dikker, de muziek wordt steeds gedempter door het gepraat, maar toch zie ik haar duidelijk dan ooit.
Ze lacht en haar tanden glimmen.
Dan besluit ik het te proberen.
Ik heb haar al lang genoeg bekeken.
Ik loop de dansvloer op en ga achter haar staan.
Ik wacht.
Ik wacht.
Dan draait ze zich.
“Mag ik dans deze…Die…Dat…” ze lacht, dat hoor ik.
“Natuurlijk.”
Zegt ze, pakt mijn rechterarm, legt haar rechterhand op mijn onderrug en we walsen.
Ik wil dansen, maar word weer hopeloos verliefd haar.
Ik kijk te diep in de zwarte gaten die haar ogen zijn, en bekijk haar hele gezicht.
Ik kijk van die grote, zwarte gaten waar niks in zit naar de twee diepe sleuven waar ze door ademt, haar tanden die open en bloot liggen, haar kaaklijn die mooi overgaat in een verbinding met slaap, dat ook maar twee gaten waren waar ze blijkbaar door hoorde en de witte, door de rook bijna gelige, kleur van wat bij haar het gezicht was.
Zoals ik al zei:
Ze was net een kunstwerk.
Haar handen, die in tegenstelling tot haar gezicht, en eigenlijk alles vanaf haar nek, bedekt waren met vlees en daarover een mooie, lichtbruine huid verstevigden hun greep.
“Wel opletten hé?” vroeg ze zacht met haar engelenstem die door de tong in haar karkassenhoofd gevormd werd.
Ik danste met haar.
Met mijn grootste liefde.