Monoloog

Ik heb altijd veel toneel gespeeld en wou altijd al een keer mijn eigen monoloog schrijven. Ik heb het al eens eerder geprobeerd, maar dat was geen succes. Deze keer is het me denk ik iets beter gelukt.

Ik zie een jongen. Hij zit daar maar, zijn hoofd lichtjes gebogen en zijn handen netjes gevouwen in zijn schoot. Zijn betraande groene ogen kijken, maar zien niets. Ze staan glazig en ik zie hoe de tranen over zijn wangen naar beneden glijden. Ik besef me ineens hoe hij zich moet voelen, zo alleen. Ik kijk toe terwijl zijn wereld voor mijn ogen ineen stort. Hij is eenzaam. Niemand om het te troosten of zijn pijn te verzachten. Ik wil naar hem toe gaan om hem te troosten, om hem te vertellen dat ik zijn pijn deel. Ik wil met hem praten, hem laten lachen als ik dat kan, maar ik durf niet. Ik voel een blokkade in mij die mij al zo lang dwars zit en hij houdt me weer tegen te doen wat ik wil. En dan wordt ik boos en ook wel jaloers. Wat is het toch oneerlijk! Dat die jongen daar maar zit en openlijk kan janken, terwijl de pijn die ik voel diep van binnen zit opgekropt en wacht, wacht tot ik eindelijk de moed heb gevonden om te huilen, te vloeken, te schoppen, slaan en schreeuwen wat ik voel, maar nooit gebeurt dat eens een keer. Ik sta op, woest op mezelf en de hele wereld, bereid om weg te rennen, te vluchten voor alles en iedereen om me heen. En dan kijk ik om. De jongen is ook gaan staan. Hij is opgehouden met huilen en kijkt me diep in de ogen aan. Ik zie de lijst en besef het ineens: wat kan een mens toch veel leren, van zijn eigen spiegelbeeld.

Ik had al vrij snel door dat hij over zijn spiegelbeeld had, dat ik zelf een gepassioneerd toneelspeler ben zal ik maar achterwege laten, maar ik denk dat het krachtiger is als je het zou spelen, met de emotie erin.
Nu is het een beetje vlak.

Het is een monoloog, dus de bedoeling is ook dat hij gespeeld wordt en niet gelezen, maar aangezien ik het alleen als tekst beschikbaar heb is dat alles wat ik kan geven.

Ik vind de tekst mooi, hoewel ik het er mee eens ben dat hij uitgespeeld of voorgedragen zou moeten worden, maar in de woorden op zich zit al een hoop emotie.

Artemis schreef:maar aangezien ik het alleen als tekst beschikbaar heb is dat alles wat ik kan geven.

Youtube?

haha zou kunnen, maar daar staan al genoeg gênante filmpjes op, daar hoef ik niet bij met een zelf geschreven monoloog , maar als iemand zich geroepen voelt het te proberen