Doorzetten of niet?

Bij deze.

Sinds ik het ‘Williams Collage-tweeluik’, Geensgezind en Verhalen van de andere kant, corrigeerde, spookte de combinatie Casey Castella – Daniël Kreisler door mijn hoofd.
Het feit dat ze elkaar kenden (en waarom ook niet?) maar vooral het feit dat tegenpolen waren: de een goed, de ander slecht.
Dat tweede bleef vooral bij me steken, want ik vond het best wel grappig hoe ik de verdeling had gemaakt.
Hoewel Daniël duidelijk de kwade was en Casey de goede hadden ze beide trekjes van zowel het goede als het kwade (wat in een oud-Christelijke context als goed of kwaad gezien wordt).
Dit al veranderde weinig aan het feit dat een verhaal met beide personages best goed zou kunnen.
De tegenstellingen in overtuigingen, de tegenstellingen in persoonlijkheden, het feit dat ze een geschiedenis hebben, hoe ze tegenpolen waren, maar toch geen logische tegenpolen…
Aan de ene kant heb je slechterik Daniël Kreisler: Een sadistische macho die het allemaal kan verrekken en geen enkele vorm van pijn voelt, des te extremer, des te meer plezier hij beleeft.
En dan heb je aan de goede kant Casey Castella: Een licht getraumatiseerde dóch zeer bewust waar de grens tussen goed en kwaad ligt, lesbische meid die haar mannetje staat, doorgaans tegen mensen die laag denken over lesbiennes.
De onschuld van Casey en het sadistische gedrag van Daniël maakten voor mij al snel duidelijk wie waar toebehoorde.
Op een logische manier wou ik het niet laten bij enkel het tweeluik.
Zowel Casey als Daniel, maar meer de combinatie, verdiende meer.

Ademhalen…
En weer uitademen…
Ze opende haar ogen weer en was terug in het kantoor van haar psychiater.
Haar ogen acclimatiseerden van droom naar realiteit.
“Je hebt progressie gemaakt Casey.” Zei de zware, met tabak beladen, stem van haar psychiater.
Casey werkte zichzelf omhoog en keek hem aan.
“Werkelijk?” de man knikte en Casey zuchtte. “Lul niet.” Ze meende het, maar zou het niemand kwalijk nemen als het niet zo over zou komen.
De psychiater legde zijn clipboard weg.
“Wanneer spreken we elkaar weer?” vroeg hij terwijl hij opstond.
Casey ging recht op de sofa zitten en leunde op de rechterarm ervan.
“Wat zullen we zeggen, over twee weken?” De psychiater knikte.
“Is goed.” En hij schreef het neer.
Casey haalde even flink adem, pakte haar jas en tas, schudde de hand van haar hulpverlener en liep de gang op.
Toen de deur naar het kantoor sloot deed ze haar jas aan en mompelde ze:
“Watje.”
Ze mocht haar psychiater wel, hij had haar goed geholpen, alleen moest hij bepaalde dingen laten.
Zoals liegen als ze beiden wisten dat het een leugen was en zich bemoeien met waarom ze lesbisch was.
Ze had hem ingehuurd andere dingen te verklaren en op te lossen, want over haar geaardheid twijfelde ze niet.
‘Lesbian Liberty’ was haar devies als die knakker daar weer over begon.
Ze keek nog eens rond en zag toen een paar mensen in het wachtlokaal zitten.
Het varieerde van jonge meiden tot puberjongens.
Ze schudde haar hoofd en liep naar buiten. Van daar keek ze in haar tas, vond ze haar mobieltje en keek ze hoe laat het was.
“Half drie…” mompelde ze en zuchtte.
Ze keek of ze nog een sms’je had gekregen, maar niks. Zelfs niks van Maddy.
“Dom wijf.” Verzuchtte ze en keek waar ze heen kon gaan.
Ze dacht na welke les ze nu zou missen of, als ze besloot direct terug te gaan, nog net zou halen.
Ze kon zich er niet druk om maken en besloot haar vrij optimaal te benutten.
Alles beter dan met een paar kansloze meiden-meiden, die niet eens haar type waren, in een klaslokaal te zitten.
Ze liep de winkelstraat in en keek of ze haar creditcard bij had.
Ze vond hem en knikte.
Ze keek welke winkels binnen haar bereik lagen.
Kledingzaak, juwelier…
Daar kon ze wel haar weg vinden.
Ze lachte bij de gedachte en keek een etalage in.
Toen stootte iemand haar aan.
Vlug genoeg keek ze om wie dat was.
“Ga ook aan de kant voor de meester der meesters.” Zei diegene arrogant.
Casey werd geïrriteerd toen ze deze jongen zag.
“Daniël Kreisler, kom ik dan nooit van je af?” Vroeg ze zuchtend. “Ik dacht dat ze in het gekkenhuis geen vrije dagen hadden.” Daniel moest even nadenken over de opmerking en beet toen terug:
“Dat wou ik net zeggen.” Casey zuchtte.
“Ja, vast. Luister puberaal rotjong, ik zou je dolgraag in je kloten willen trappen, maar aangezien je daar toch niks van voelt ga ik nu doen wat al duizenden meiden voor mij gedaan hebben.” En resoluut draaide ze zich om en liep ze door.
Had ze er spijt van?
Spijt van het feit dat ze ooit een relatie had gehad met een macho die inderdaad, ze had het gezien, ongevoelig was voor elke vorm van pijn?
Ja, maar ze kon het verleden niet terugdraaien, dus leefde ze maar met de wetenschap dat die gozer haar de rest van haar leven nog achterna zou zitten.
Daniël Kreisler was misschien wel het meest trieste voorbeeld van een echte jongen: Sex, zijn ego en auto’s waren zijn grootste zorg en toen Casey hem vertelde dat ze lesbisch was, wat voor haar het einde tekende van de relatie, had ze zijn reactie al vanaf Neptunes aan zien komen: ‘Breng je vriendin dan eens hierheen.’
Ze had hem willen slaan, trappen, wat dan ook, maar ze wou hem geen plezier doen.
“Verdomme Kreisler, waarom voel je geen pijn en geniet je er alleen maar van?” Mompelde ze en liep een kledingzaak binnen.

Ik zit momenteel vast met deze combinatie.

Oke, het is me nu iets duidelijker, maar het blijft een vrij vaag gegeven. Ik denk dat je eerst de rest van het verhaal dat je wil vertellen moet uitwerken voor je de personages echt kunt plaatsen. Ik denk namelijk niet dat het lekker schrijft om volledig vanuit deze personages te schrijven (die in je intro vrij duidelijk zijn, maar in het korte stukje nog niet echt tot hun recht komen.)

Ik zou zeggen doen, maar denk er even goed over na.

Oké, maar ik wil de achtergrond een beetje vaag houden: Ik wil niet expliciet zeggen wat er tussen Casey en Daniël gebeurd is.

Dat soort dingen zijn vooral obstakels: Niet teveel prijsgeven.

Tsja, als je niet te veel prijs wilt geven, kunnen wij ook niet te veel beoordelen

Ziet er op zich goed uit, hoor, lijkt me leuk

Ik wil jullie best wel details geven als jullie nuttige tips hebben, daar niet van, ik wil in het verhaal zelf niet teveel prijsgeven.

Dat was net even fout geformuleerd, sorry.

Mr. Writer schreef:Oké, maar ik wil de achtergrond een beetje vaag houden: Ik wil niet expliciet zeggen wat er tussen Casey en Daniël gebeurd is.

Dat soort dingen zijn vooral obstakels: Niet teveel prijsgeven.

Ok, dat snap ik op zich, maar er moet zich iets afspelen waarvan deze personages deel uit maken. Hun onduidelijke verleden kan dan nog steeds gehandhaafd worden zonder dat er iets prijs gegeven hoeft te worden. Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat deze ogenschijnlijk toevallige ontmoeting iets teweegbrengt waardoor ze weer met elkaar te maken krijgen.

Zoals ik het nu zie denk je te veel vanuit de personages en vergeet je de setting er om heen die nodig is om de personages en het verhaal vorm te geven, als je begrijpt wat ik bedoel.

Artemis schreef:Zoals ik het nu zie denk je te veel vanuit de personages en vergeet je de setting er om heen die nodig is om de personages en het verhaal vorm te geven, als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik denk dat je zojuist mijn probleem opgelost heb. Thanx

Mr. Writer schreef:

Artemis schreef:Zoals ik het nu zie denk je te veel vanuit de personages en vergeet je de setting er om heen die nodig is om de personages en het verhaal vorm te geven, als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik denk dat je zojuist mijn probleem opgelost heb. Thanx

Blij dat ik ook eens van dienst kan zijn :p