Over de brug

Misschien te veel van het zelfde, maar wou hem toch maar plaatsen. (net geschreven als eventueel thema voor gezamelijk verhaal)

Ze was zo mooi. Haar ogen glansden in het zonlicht en haar goud blonde haar zwierde heen en weer als ze liep. Ze liep zo sierlijk en zelf verzekerd. Hij had een tijdje naar haar staan kijken en liep steeds een stukje achter haar aan, zonder dat ze het door had. Zonde, dacht hij, dat zo veel schoonheid zo verspild wordt. En wat moest ze eigenlijk met die jongen? Die was toch veel te jong? Hij keek hoe de jongen naast haar liep en haar hand vast pakte. De jongen was verliefd, dat was zeker. Het tweetal liep langs de markt richting de kerk en hij liep er achter aan. Hij volgde ze en zag alles. Hoe ze samen langs de winkels liepen, samen een ijsje aten, het stel deed alles samen en liep steeds verder. Voorbij de kerk, voorbij de lange winkel straat en voorbij het plantsoen waar andere stelletjes zaten te knuffelen of andere subtiele vormen van de liefde bedreven. Hij zag hoe ze praten, hoe ze mekaar aan kijken en hoe ze konden genieten van elk moment met zijn tweeën. Hoe langer hij ze volgde, hoe meer hij besefte dat het leven iets moois was. Iets subtiels waar je als mens intens van kunt genieten. Van elk moment en van elk gegeven moet je iets maken zolang dat kan. Nu hij erover nadacht had hij dat zelf nooit beseft. Het grootste deel van zijn leven was aan hem voorbij gegaan, als een verplichting die snel en accuraat uitgevoerd moest worden. Nooit had hij genoten van het leven, van de schoonheid van de natuur of van de mens. Nooit genoten van de liefde. Hij was het vergeten, of had het nooit geleerd en nu hij het besefte, was het al te laat.

Het stelletje stak de straat over in de richting van het station. Ze hadden bijna de hele stad al doorkruist en nog steeds liepen ze hand in hand. Hij voelde met haar mee. Ze had zoveel te verliezen en ze besefte het niet eens. Ze liep daar maar onschuldig, hand in hand met haar geliefde, niets beseffend van de duistere kant van het leven, van de pijn die zoveel onschuld en naïviteit met zich mee kan brengen. Hij liep verder achter ze aan, langs het water tot over de brug. En plots bleef het stelletje staan hun handen niet langer innig verstrengeld. Ze keken mekaar aan eerder boos dan liefelijk. De jongen schreeuwde bijna, maar hij was te ver weg om het verstaan. Ze keek naar de jongen, tranen in haar ogen. Hij keek hoe ze huilde en hoe de jongen met grote passen bij haar vandaan liep, de straat over snel bij haar vandaan. Plots keek ze om in zijn richting. Hij wilde haar roepen, haar troosten alles om haar daar te houden waar ze was, maar hij wist dat ze hem niet zou horen. Ze stopte met huilen en rende. Ze rende achter de jongen aan, de straat over.

Hij wist dat het zou gebeuren, daarom was hij immers daar. Hij wist het, en toch schrok hij van de oorverdovende knal. De auto kwam de hoek om en had haar niet gezien. Al was ze wel gezien, remmen had toch al geen zin meer gehad. Een harde knal en ze lag op de grond. Haar lichaam verbrijzeld, en haar ziel verscheurd van verdriet. Voor het eerst zag ze hem. Ze keek hem aan en hij keek terug. Hij lachte naar haar liefelijk en vol medelijden. Hij hield van haar, meer dan ze kon beseffen. Hij stak zijn hand naar haar uit. “Kom”, zei hij, “ze kunnen niks meer voor je doen”. In de verte klonk het geluid van de sirenes. Ze pakte zijn hand en stond op. Hij keek haar diep in haar betraande ogen. Het was moeilijk voor haar dat wist hij. Ze keek terug en knikte. Samen liepen ze terug over de brug, hun handen innig met elkaar verstrengeld.

Heel mooi en treffend, dat einde zeker.

Dat ze *bam* opeens weg is

Artemis,

je hebt een mooie woordkeuze wat bijna alle teksten leuk om te lezen maakt. Soms houden ze inhoudelijk echter niet heel veel over...

Ik vind deze tekst wel mooi, maar kan er verder niet zo heel veel over zeggen.