Het missende stuk

Dit verhaal is gebaseerd op het schilderij van Rene Magritte (Zie overige kunst, daar staat het gepost) en zou oorspronkelijk een episode in het gezamenlijke verhaal worden.
Door omstandigheden is het daar dus nooit van gekomen maar heb ik het alsnog geschreven.
Bij deze, enjoy.

Zuchtend viel hij tegen wand van het riool.
Hij moest op adem komen.
Al zes weken in dwangarbeid van Bart Zwaard.
Het kon niet erger.
Een collega tikte hem aan.
“Werk door Jeffry, werk door! Dadelijk…”
“Ik moet naar boven, frisse lucht. Ik hou het niet meer.”
“Je kunt het proberen.” Jeffry zuchtte en keek om.
Niemand.
Snel rende hij door het vieze, dikke rioolwater naar de eerste beste trap.
De stank van stront kroop zijn neus binnen.
Na nog geen minuut was hij bij de trap.
Hij sprong erop en klom omhoog.
Toen hoorde hij de schorre stem van de toezichthouder, Bart Zwaard.
“Hé, blijf staan! Blijf staan voor ik schiet!” Vlug klom Jeffry hoger.
Zwaard zijn wapens waren echt ouderwetse piratengeweren die pijn deden van dichtbij.
Dus daarom ging hij vlug naar boven.
Toen hij bij het putdeksel was probeerde hij hem open te maken.
De meeste deksels wist hij wel te openen. Gewoon duwen.
Hij sloeg er met zijn vuisten tegen.
Langzaam ging hij open.
“Kom hier rotjong!” Riep Zwaard.
Vlug sloeg hij door en kwam het deksel los.
Hij lachte en klom de put uit.
Toen hij op de straat stond liet hij het deksel vallen en keek hij rond.
Hij was in een steegje. Vlug rende hij dit steegje uit.
Tot zijn grote verrassing kwam dit steegje niet uit op een straat, maar een grasveld.
Jeffry schudde zijn hoofd en keek naar het grasveld.
In de verte zag hij een boom staan.
Aangezien hij toch nergens anders heen kon liep hij naar die boom.
Onder het lopen haalde hij kalm adem en genoot hij van de natuur.
Nog minder dan zes weken geleden was het veel beter geweest.
Voor de veronderstelde exodus was alles oké geweest.
Toen was De Man nog niet aan de macht geweest.
De Man was een van de vreemdste wezens ooit.
Deze huidige leider van de stad had een lichtbol in plaats van een hoofd.
En dat was niet het enige: Hij was een van de beste vechters van de stad.
Hij had Zwaard zijn schouder ontwricht in een simpel partijtje handje drukken.
Jeffry schudde zijn hoofd en haalde weer kalm adem.
De boom kwam dichterbij en toen zag Jeffry dat er vogels in de boom zaten.
Zover hij kon tellen vijf.
Toen zag hij ook dat de boom bij de stam wat dikker was.
Toen hij er bijna was stond hij stil.
Bij de boom stond een jonge godin.
Ze had lichtbruin haar en ouderwetse kleding.
Een bruine trui met een vale kraag en armkragen.
Ze zou ongeveer twaalf of misschien dertien zijn.
Ze had donkerrode lippenstift.
Jeffry keek bewonderd toe.
De meid keek de boom in en liet een van de vogels op haar hand lopen.
Ze zette hem op haar linkerhandpalm en aaide hem met haar rechterhand.
Jeffry liep op haar af en aanschouwde het bijna goddelijke schouwspel.
Hij droomde bijna weg bij wat hij zag.
De meid pakte de vogel bij zijn nek met haar rechterhand en bij de borst met haar linkerhand.
Ze keek ernaar en ging met haar tong langs haar lippen.
Jeffry bleef er maar dromerig naar kijken.
Toen bracht de meid de vogel naar haar mond en zette ze haar tanden in de borst.
Met een kwade, doch onverschillige blik, draaide de meid de vogel naar voren.
Het vel bleef achter haar tanden haken en de ingewanden werden zichtbaar.
Bloed kwam op haar vingers en kragen.
Jeffry keek geschrokken toe. Hij wou zijn ogen dichtdoen, maar was veel te geboeid door wat hij zag.
De meid scheurde het vel van de vogel af en at het op.
De andere vogels bleven kalm op de takken zitten en keken rond.
Toen de meid het vel op had begon ze de ingewanden op te eten.
En nog steeds had ze die onverschillige blik in haar ogen.
Toen Jeffry loskwam uit zijn trance draaide hij zich om en koste hij zijn lunch er uit.
Na een tijdje volgde nog een lading.
Toen hij op adem gekomen was keek hij om naar de meid.
Ze had de vogel volledig opgegeten en veegde haar bebloede mond af.
Toen pas zag ze Jeffry. Ze lachte en zwaaide met haar bebloede vingers.
Jeffry zwaaide schuddend van angst terug.
Ze lachte en draaide zich weer naar de boom.
Er zaten nog vier exotische, zeldzame vogels in. Een groene, een blauwe, een vaal witte en een lichtbruine.
Lachend pakte ze de blauwe en aaide ze die.
Jeffry rende weg.
Opeens voelde het riool aangenamer.
Veel aangenamer.
Opeens leek Zwaard zijn straf niet meer het ergste op de wereld.

Heel leuk hoe je dat schilderij in het verhaal hebt weten te verwerken. Ben wel benieuwd wat voor invloed dit stukje had gehad op het verdere verloop van het verhaal. Het is namelijk wel een gebeurtenis die indruk maakt op de lezer, dus daar had je verderop in het verhaal wellicht ook wat mee moeten doen.

Inderdaad, ik had gewoon dat beeld van die meid in een open veld, en vanuit dat werkte ik.
Dat gezamenlijk verhaal 1 gestald is zorgt voor dat open einde.

Zoals met het hele verhaal, wie weet waar het heen gaat?

Ja dat is ook zo. Ik vond in het gehele traject sowieso leuk dat je in feite het verhaal per stukje opbouwt. Je kunt niet te ver vooruit denken, want misschien dat de anderen wel een heel andere kant uit willen dan jij.

Dat klopt zeker.

Je weet het nooit.

Maar heb ik het schilderij een beetje eer aangedaan?
(gewoon even checken )

Ja, ik vind de situtatie verwoord eigenlijk nog interesanter dan dat ik het zo in beeld zie. Het personage krijgt bijna iets dierlijks doordat ze heel gewoon op jeffrey reageert, nadat ze zo'n gruwel heeft begaan. terwijl je zulke informatie bij het schilderij niet lrijgt. Je moet er zelf wat van maken.