Gekkenhuis...

Ik weet nog steeds niet precies hoe het komt. Ik heb jaren in paniek rondgelopen, schreeuwend, krijsend niet wetend wat ik met deze wereld aanmoest. Altijd was het het zelfde liedje en ook dit keer zit daar geen verandering in. Het heeft me kapot gemaakt de eerste keren, maar het doet me nu weinig. Het verlies van iemand die je dierbaar is heeft altijd een impact, maar na de zoveelste ….

Ik ben gek. Ze weten dat en kijken me soms vreemd aan. De vrouw in het witte pak komt eraan. Ze heeft mijn eten bij zich, godzijdank want ik verrek van de honger. Ik kom onder mijn lakens vandaan, wit. Alles is hier wit, om gek van te worden. De vrouw heeft het eten neergezet en gaat in een hoekje van de kamer op een stoel zitten. Ze blijft zitten, tot ik alles op heb. Ik begin langzaam aan mijn boterhammetje met rode jam, de warme chocomel waar ik de vorige keren om had moeten vragen en de banaan die naast mijn bordje op het dienblad ligt. Ze zegt geen woord, de vrouw. Nog nooit heeft zij iets tegen me gezegd. Ze denkt dat ik gek ben, dat weet ik. Iedereen denkt dat ik gek ben, maar ik weet wel beter. Het komt gewoon door de situatie. De zoveelste keer dat… Nee ik mag er niet aan denken. Ik heb er genoeg van. Ik wil niet eens dat ze met me praat, want als ze aardig is gaat ze toch weer dood. Iedereen gaat dood. Alleen ik… Ik heb een vervloekt leven. Een leven zonder mensen die me mogen of om me geven, een leven zonder huisdieren die bij me op schoot komen zitten terwijl ik naar dat stomme SBS programma kijk. Maar bovenal, een leven zonder dood.

Ik heb hem al meer dan eens gezien, die magere vent. Altijd met zijn zwarte mantel en zijn kap tot ver over zijn botte gezicht getrokken. Altijd maar om zich heen maaiend en zo nu en dan iemand om zeep helpen. Het is mijn eigen schuld. Hij wil mij, maar ik heb gezegd dat ik niet kom. Ik zei, zolang er nog iemand leeft die er voor mij is ga ik niet dood. De vent was verdwenen en ik opende mijn ogen. Daar lag ik toen. In mijn linker arm een infuus en mijn rechter arm niet meer dan een vreemd stompje. De vrachtwagenchauffeur zat op een stoel aan de andere kant van de kamer wat heen en weer te wippen terwijl de mannen in het wit met een druk gesprek bezig waren. Er kwam zo’n jong wichtje naar mij toe, maar wat ze zei kon mij amper bereiken.

De rest van mijn leven lijkt vaag. Ik weet alleen nog hoe ik, op de dag dat magere Hein een bezoekje bracht aan ons huis, hier terecht was gekomen. Hij wou me straffen, denk ik, maar ik laat me niet gek maken. Ik ben een sterk man en heb mezelf in de hand. Ik huilde niet toen ze weg werd gehaald. Ik hield het tegen. Niemand zou mij ooit zien huilen. Ik heb dagen in dit kamertje tegen de tranen zitten vechten, maar nooit heeft er een over mijn wang gerold.

Ik weet nog goed hoe lang en alleen ik hier heb gezeten. Mijn zoon kwam af en toe nog langs, maar ik dacht dat hij er geen tijd meer voor had, want op een gegeven moment kwam ook hij niet meer langs. Pas later hoorde ik dat hij was verhuisd met zijn vrouw en kinderen. Hij had me niks gezegd of zelfs maar een telefoonnummer achtergelaten. Gewoon verdwenen was hij, net als mijn grote liefde.

De laatste die ik nog had was mijn broer. Ik heb nooit veel met hem gehad, maar om de een of andere reden gaf het me troost als hij me kwam bezoeken. Hij kwam alleen met kerst even gedag zetten en bracht dan de pepernoten mee die hij nog in huis had liggen. Hij had geen flauw idee hoe zielsgelukkig hij mij maakte met die pepernoten. Natuurlijk at ik ze niet op. Ze betekenden voor mij de laatste die nog voor mij zorgde. Ook al doen de mensen hier nog zo hun best, echte affecties zullen ze nooit voor mij hebben.

Na drie jaar hier zitten, opgesloten in dit witte kamertje, niks anders doen dan het leven blijven leven dat voor mij al zo lang voorbij is, was ook mijn broer overleden. Hij kwam het me zelf vertellen terwijl ik de zoveelste droom had over de mensen die mij lief hadden en mij verlieten. Ik wist dat het waar was, want dat voel je gewoon. Ik kende dat gevoel van eerder, maar het deed me al minder. Ik was nu echt alleen op deze wereld. Niemand die mij nog bezocht behalve verschillende vrouwen in witte jassen die mij het eten kwamen brengen. Maar ook zij bleven nooit lang, en om de paar weken kreeg ik weer een nieuwe. Niemand houd het echt lang met mij uit.

De vrouw staat op van haar stoel en pakt het dienblad weer op. Ze wil nog vragen of ik iets nodig heb, maar weet dat ik toch niks zeg en loopt gewoon verder. Ik ga voor het enige raampje zitten dat ik in mijn kamertje heb. Het groene tuintje buiten met de rozenstruiken en de vrolijke bijtjes die van bloem naar bloem vliegen lijken aanlokkelijk, maar ik kan toch niet. Ik moet wachten tot ik hier weg mag. Tot ze vinden dat het mijn tijd is. Ik hoor mensen langs mijn deur lopen en hoor verder op in de gang een man heel hard hoesten. Ik hoorde hem wel vaker, want hij zat een paar deurtjes verderop. Hij was ook alleen, maar wist zich prima te vermaken als zijn gezondheid dat toeliet. De deur van mijn kamertje gaat open en een oudere vrouw komt binnen. Ze praat opgewekt, maar ik luister niet naar haar. Ze heeft de rolstoel mee en zet me erin. Het is weer tijd voor mijn dagelijkse wandeling door het tuintje.

Het tuintje was precies zoals ik die vanuit mijn raampje kon zien. De rozenstruiken, de bloemetjes, de bijtjes en vlinders. Alles was vrolijk en het geurde hier heerlijk. Maar het interesseerde me niet. Ik had iets gezien. Het duurde even voor ik het besefte, maar mijn hart ging tekeer. Daar zat ze, mijn lief. In haar witte nachtjapon en met haar lange grijze haren. Ze was nog mooier dan ik me herinnerde. Ik werd gelukkig, zo gelukkig als ik nog nooit was geweest. Ik werd rustig en mijn hardslag daalde. Zo moest het zijn. Zij en k samen in dit mooie park. Ik wist het al. Meteen toen ik haar zag. Voor mij geen magere Hein met zijn zeis, maar mijn eigen liefelijke marjolein.

Artemis schreef:

De laatste die ik nog had was mijn broer. Ik heb nooit veel met hem gehad, maar om de een of andere reden gaf het me troost als hij me kwam bezoeken. Hij kwam alleen met kerst even gedag zetten en bracht dan de pepernoten mee die hij nog in huis had liggen. Hij had geen flauw idee hoe zielsgelukkig hij mij maakte met die pepernoten. Natuurlijk at ik ze niet op. Ze betekenden voor mij de laatste die nog voor mij zorgde. Ook al doen de mensen hier nog zo hun best, echte affecties zullen ze nooit voor mij hebben.

Klopt dat wel kerst en pepernoten??
Voor de rest is het een leuk verhaal. In het begin lijkt het alsof het leven geen zin meer heeft voor hem (dat denkt hij zelf ook trouwens). en aan het eind gebeurt het onverwacht. Ik had zelf niet kunnen gokken dat dit zou gebeuren.

Golgaro schreef:Klopt dat wel kerst en pepernoten??

Nee, maar dat is juist ook het idee. Zijn broer gaf oude pepernoten, die hij zelf nog over had van sinterklaas. Eigenlijk is het dus maar een afdankertje en toch kan de ik-persoon er heel erg blij mee zijn.

ok dat had ik niet helemaal begrepen. Maar dat maakt het verhaal niet minder goed. het was gewoon even een vraagje waarnaar ik benieuwd was.

Golgaro schreef:
Klopt dat wel kerst en pepernoten??

Tuurlijk ik heb in januari nog wel eens een pepernoot eet wedstrijd gehouden.


En gewonnen.

Goed en zeer treffend geschreven.

Maar mijn eerste idee was dat zijn meisje, die hij op het einde tegemoet komt, óf een illusie is, een waanbeeld dat zijn laatste beetje hoop gecreëerd is, of een engel die hem beschermt.

Artemis schreef:
Er kwam zo’n jong wigje naar mij toe, maar wat ze zei kon mij amper bereiken.

als je wigje hier bedoelt als jong meisje dan is het wichtje als je het bedoelt als een kleine wig heb je helemaal gelijk met wigje (maar hoe kunnen die jong zijn?)

Mr. Writer schreef:Goed en zeer treffend geschreven.

Maar mijn eerste idee was dat zijn meisje, die hij op het einde tegemoet komt, óf een illusie is, een waanbeeld dat zijn laatste beetje hoop gecreëerd is, of een engel die hem beschermt.

Met dat laatste zat je eigenlijk erg dicht bij mijn bedoeling. Zij is in zekere zin zijn "witte licht aan het eind van de tunnel". Niet zozeer een beschermengel, maar een engel die hem op komt halen, omdat zijn tijd er op zat.

De Hertog schreef:als je wigje hier bedoelt als jong meisje dan is het wichtje als je het bedoelt als een kleine wig heb je helemaal gelijk met wigje (maar hoe kunnen die jong zijn?)

*zucht* en uiteraard heeft meneer weer gelijk. Helaas ken je mijn gebreken op het gebied van de Nederlandse taal en weet je prima dat hier "wichtje" had moeten staan. Alhoewel ik dit personage in het verhaal min of meer als "wigje" heb gebruikt, waardoor ik toch nog weer gelijk had

Ik vind het erg mooi geschreven. De gedachtengang is subliem zoals je die hebt gedaan!

De lusteloosheid, levensmoeheid en eenzaamheid komen echt goed naar voren. Leuk om te lezen.

richard schreef:Ik vind het erg mooi geschreven. De gedachtengang is subliem zoals je die hebt gedaan!

De lusteloosheid, levensmoeheid en eenzaamheid komen echt goed naar voren. Leuk om te lezen.

Dank je. Fijn dat het gewaardeert wordt. Voelde me vrij inspiratie loos toen ik dit schreef. Maar doorzaniken over gevoelens kan ik dan wel weer :p

de Hertog schreef:Tuurlijk ik heb in januari nog wel eens een pepernoot eet wedstrijd gehouden.


En gewonnen

En uiteraard slaat ook deze op merking weer op mij. De hertog en ik waren in een tussen uur de stad in geweest en kwamen een halve kilo pepernoten voor 40 cent tegen. We hebben er gelijk vier mee genomen en er een eetwedstrijd mee gehouden: de laatste die een halve kilo op had moest ook de laatste zak eten. (één van de vier was voor die tijd al op). In feite had ik al een halve kilo op voor we de wedstrijd begonnen, maar de hertog is nog steeds trots dat hij toen 'gewonnen' heef't. (sinds dien hoeft sinterklaas van mij niet meer zonodig )

Goed veranderd artemis, ik ben trots op je dat je je eigen fouten toe durft te geven

Fout?? Welke Fout??

ontkenningsfase voor wichtje?

Artemis schreef:
En uiteraard slaat ook deze op merking weer op mij. De hertog en ik waren in een tussen uur de stad in geweest en kwamen een halve kilo pepernoten voor 40 cent tegen. We hebben er gelijk vier mee genomen en er een eetwedstrijd mee gehouden: de laatste die een halve kilo op had moest ook de laatste zak eten. (één van de vier was voor die tijd al op). In feite had ik al een halve kilo op voor we de wedstrijd begonnen, maar de hertog is nog steeds trots dat hij toen 'gewonnen' heef't. (sinds dien hoeft sinterklaas van mij niet meer zonodig )

ja praat het maar weer recht. Jij, ik en de spiegel weten dat je verloren hebt. Ook zo'n domme opmerking bij het schermtoernooi iedereen mocht een handje pepernoten pakken. (Voor mr. writer en de overige lezers, ik kan een basketbal in 1 hand ondersteboven vast hoden als je snapt wat ik bedoel ) Dus daarna was de zak bijna leeg, nu hebben ze de afspraak dat ik pepernoten moet kopen, 1 handje per persoon dan is er zeker genoeg.

we gaan een beetje off topic

En wiens schuld is dat?

OEH, OEH, kies mij